Kościół i klasztor we Wronkach należy do najstarszych fundacji zakonnych w archidiecezji poznańskiej. Jego historię można podzielić na dwa okresy: dominikański i franciszkański.

Okres dominikański

Dzieje dominikanów wronieckich rozpoczęły się 21 listopada 1279 roku, kiedy książę wielkopolski Przemysł II za namową swego spowiednika Teodoryka, lektora poznańskiego klasztoru, wydał dokument dający braciom zakonu kaznodziejskiego prawo budowy kościoła i klasztoru we Wronkach oraz założenia cmentarza na darowanym przez księcia terenie nad Wartą. W dokumencie wydanym przez kancelarię książęcą mówi się także o specjalnych przywilejach dla zakonu, takich jak prawo do łowienia ryb w Warcie i jeziorze w Rzecinie, o prawie do bezpłatnego korzystania z przemiału zboża w młynie książęcym usytuowanym na przeciwległym brzegu Warty oraz o corocznej dotacji ze skarbca książęcego w wysokości 12 grzywien do czasu ukończenia budowy. Dnia 13 lutego 1280 roku książę Przemysł II wydał kolejny dokument, który zawiera dalsze przywileje dla braci kaznodziejów, mianowicie, do czasu zakończenia budowy murowanego kościoła i klasztoru książę oddał im prawo do wsi Piotrowo, teren pod budowę cegielni, ogród i sad, prawo do eksploatacji żwiru i kamieni na terenach książęcych, prawo do wycinania drzew w lesie książęcym z wyjątkiem tych, na których znajdują się pszczele roje, ponadto zwolnił ich z opłat od wozów i statków na ziemiach książęcych. U podłoża życzliwej postawy księcia wobec dominikanów leżały nie tylko względy religijne, ale także polityczne. Połączenie konwentów nadmorskich z pozostałymi klasztorami prowincji miało służyć umocnieniu władzy księcia na tych terenach. Budowa murowanego kościoła i klasztoru we Wronkach rozpoczęła się rok po wydaniu wspomnianego dokumentu księcia Przemysła II. Nie wiadomo, kiedy została zakończona, nie dysponujemy żadnymi informacjami na temat pierwotnego wyglądu i kształtu kościoła i klasztoru dominikanów wronieckich. W 1603 roku zespół kościelno-klasztorny mocno podupadł. Nowe budynki wzniesiono w trzecim ćwierćwieczu XVII wieku według planów architekta Krzysztofa Bonadury Starszego, budowniczego wielu kościołów w Wielkopolsce. Fundatorem był kasztelan kaliski Jan Korzbok Łącki. Kościół pod wezwaniem Zwiastowania NMP został zbudowany w stylu barokowym, na planie krzyża, posiadał prostokątny, jednonawowy korpus, do którego przylegał wydłużony, wieloprzęsłowy, sklepiony chór. Do połowy XIX wieku znajdował się w jego wnętrzu nagrobek fundatora, który zmarł we Wronkach w 1666 roku i został pochowany w podziemiach kościoła klasztornego, a ściślej mówiąc pod kaplicą Matki Bożej Różańcowej. Nagrobek wystawił syn fundatora, również Jan Korzbok Łącki i zasługi ojca uwiecznił napisem w języku łacińskim, który za C. Grotem podajemy w języku polskim:

Klasztor wroniecki był jednym ze słabszych ogniw w łańcuchu konwentów dominikańskich w Wielkopolsce zarówno pod względem materialnym, jak i personalnym. Dominikanie wronieccy nie mogli znaleźć w mieście wystarczających środków na utrzymanie klasztoru, w którym mieszkało średnio 12 zakonników. W połowie XVI wieku klasztor wroniecki został „afiliowany dla ubóstwa do konwentu poznańskiego”.

Dominikanie wronieccy pielęgnowali w swoim kościele tradycyjne nabożeństwa, codziennie sprawowali uroczystą Eucharystię, zasiadali w konfesjonale, a wierni swemu charyzmatowi, kładli szczególny nacisk na głoszenie słowa Bożego na wysokim poziomie, równocześnie wypowiadanego w zrozumiałym dla mas języku. Nic więc dziwnego, że przyciągały one do wronieckiego kościoła klasztornego tłumy ludzi z Wronek oraz bliższej i dalszej okolicy. Stało się to zarzewiem konfliktu z miejscowym plebanem Andrzejem Pawko, pochodzącym z wpływowej poznańskiej rodziny. Wystąpił on do sądu przeciwko przeorowi Marcinowi z zarzutem, że przez przyciąganie mieszczan wronieckich kazaniami do kościoła klasztornego powoduje zakłócenia w działalności kościoła parafialnego. Oficjał poznański wydał wyrok, nakazując, że dominikanie non debent ultra et diucius predicare nisi campanum [...] in ecclesia ipsa parochiali in Wronky ad processiones, missas aut predicationes solitas pulsum audiverint mox populum ad ipsam ecclesiam parochialem remitte debent pro audiendum divinis [...]. Przy kościele działało kilka bractw religijnych i Trzeci Zakon Dominikański. Stawiały one sobie nie tylko cele religijne, ale również społeczne, takie jak opieka nad chorymi i ubogimi.

W dziejach dominikanów wronieckich nie brakowało dramatycznych momentów, takich jak grabieże, spustoszenia, wojny. W 1316 roku margrabia brandenburski Waldemar najechał Wronki i spowodował wiele szkód, a w 1383 roku miasto ucierpiało w czasie wojny bratobójczej Grzymalitów z Nałęczami. Nieszczęścia związane z tymi najazdami nie ominęły klasztoru dominikanów. Z protokołu powizytacyjnego dowiadujemy się, że w 1603 roku kościół dominikański legł w gruzach, a mienie zakonników dostało się w obce ręce. Zakonnicy przenieśli się do Poznania. Do Wronek wrócili w 1618 roku. W czasie potopu szwedzkiego w 1657 roku Wronki spłonęły prawie doszczętnie. Ucierpiał także kościół i klasztor braci zakonu kaznodziejskiego.

Najbardziej dramatyczny okazał się rok 1835, kiedy rząd pruski zniósł wszystkie klasztory, w tym także wroniecki. Kasata klasztorów była pochodną wrogiej polityki państwa pruskiego wobec Kościoła katolickiego postrzeganego jako ostoja polskości. Proces likwidacji życia zakonnego w zaborze pruskim rozpoczął się w 1810 roku, a zakończył w 1840 roku i przebiegał w kilku etapach. Najpierw wydano edykt, na mocy którego uległy likwidacji dobra kościelne, w tym także klasztorne, następnie zakazano przyjmowania nowicjuszów, na koniec zamykano poszczególne klasztory, w miarę jak wymierali zakonnicy.

Walka o uratowanie kościoła i klasztoru wronieckiego

Po kasacie klasztoru dominikanów wronieckich, wyposażenie kościoła klasztornego w znacznej części przeniesiono do remontowanej fary, zaś budynki wraz z ogrodem i ziemią przekazano szkolnemu towarzystwu katolickiemu i szkole ewangelickiej z zaleceniem rozebrania kościoła i klasztoru, a z materiałów w ten sposób uzyskanych miano wybudować nową szkołę. Ekspert budowlany odradzał rozbiórkę obiektu, ponieważ cegła i wapno były tak skamieniałe, że przy rozbiórce mogłyby się całkowicie rozpaść. W tej sytuacji wysunięto propozycję przebudowy kościoła na szkołę. Ten plan jednak upadł. Wówczas postanowiono kościół wraz z klasztorem sprzedać na licytacji, a pieniądze uzyskane ze sprzedaży przeznaczyć na nową szkołę. Licytacja odbyła się 3 czerwca 1851 roku. Nabywcą został proboszcz wroniecki ks. Grzywieński. Jednak władze pruskie nie zatwierdziły kontraktu kupna i wyznaczyły nowy termin licytacji na 15 grudnia 1852 roku. W 1854 roku zawiązał się w Poznaniu Komitet obywatelski składający się z osób duchownych i świeckich, który wyznaczył sobie jako główny cel wykupienie na drodze publicznej licytacji podominikańskiego kościoła klasztornego we Wronkach, jego odnowienie i przywrócenie w nim kultu Bożego. W skład Komitetu weszli dwaj znani kapłani, społecznicy poznańscy: ks. Jan Nepomucen Jabczyński i ks. Franciszek Bażyński oraz J. Mycielski i ks. Ignacy Stamm, ostatni dominikanin wroniecki. W latach 1854-1868 Komitet wydał trzy odezwy skierowane do duchowieństwa i społeczeństwa katolickiego, zachęcające do składania ofiar na wykupienie i odnowienie kościoła. Do dnia 22 lipca 1861 roku, oprócz drewna i kilku tysięcy cegieł, zebrano 2305 talarów. Z tej sumy 1080 talarów wydano na wykupienie kościoła na drugiej licytacji, a resztę przeznaczono na odnowienie obiektu. Wykonano wówczas następujące prace: wymieniono lub wzmocniono wiązania dachu, zbudowano nową wieżyczkę na dachu kościoła zwieńczoną nowym żelaznym krzyżem, przełożono dach na kościele i zakrystii, naprawiono uszkodzone w kilku miejscach sklepienie kościoła, który także wymalowano, została rozebrana stara kruchta i na nowo wybudowana, oszklono wszystkie okna, wprawiono nowe drzwi do kościoła, kruchty i zakrystii. Wszelako do całkowitego ukończenia remontu pozostało jeszcze otynkowanie bryły kościoła, odnowienie ołtarzy, namalowanie do nich nowych obrazów, przełożenie posadzki, nowe ławki i konfesjonały, wyposażenie zakrystii w sprzęt potrzebny do sprawowania kultu Bożego i wreszcie budowa nowego klasztoru przynajmniej dla 12 zakonników i jego ogrodzenie. Dwukrotnie, 11 sierpnia 1858 i 22 lipca 1863 roku Komitet zdał sprawozdanie finansowe z wykonanych prac remontowych ks. arcybiskupowi gnieźnieńskiemu i poznańskiemu Leonowi Przyłuskiemu, który to sprawozdanie nie tylko przyjął, ale wyraził Komitetowi swoje podziękowanie i najwyższe uznanie.

Król pruski w krótkich odstępach czasu ogłosił dwie konstytucje, pierwszą 5 XII 1848 i drugą 31 I 1850, które były zapowiedzią łagodniejszego kursu w stosunku do Kościoła. Wyrazem tego był artykuł 11 konstytucji grudniowej, gwarantujący obywatelom całkowitą wolność wyznania. Normalizacja stosunków kościelnych opartych na bazie konstytucji zakładała m.in. przywrócenie przynajmniej niektórych zakonów, zwłaszcza najbardziej przydatnych w duszpasterstwie. Na tej podstawie w 1855 powstała na ziemiach polskich nowa, piąta z kolei, prowincja zakonna franciszkanów - reformatów. W związku z ogłoszonym rok wcześniej dogmatem maryjnym nadano jej tytuł „Niepokalanego Poczęcia NMP” z dodatkiem „w Prusach Zachodnich i Wielkim Księstwie Poznańskim”.

Komitet obywatelski długo starał się o to, aby uratowany zabytek trafił w dobre i pewne ręce. W końcu arcybiskup gnieźnieński i poznański Mieczysław Halka Ledóchowski, następca Leona Przyłuskiego, przyjął obiekt na swoją i swoich następców własność i następnie przekazał go franciszkanom - reformatom z niedawno utworzonej Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP. Do powstania tej prowincji przyczynił się w sposób wydatny abp Leon Przyłuski.

Okres franciszkański

Rok 1868 rozpoczyna nowy okres w dziejach podominikańskiego kościoła pod wezwaniem Zwiastowania NMP we Wronkach. Uroczyste wprowadzenie zakonników do odnowionego kościoła miało miejsce w niedzielę 25 października tegoż roku. Już jednak w sobotę przybył do miasteczka biskup sufragan gnieźnieński Józef Cybichowski, aby przewodniczyć uroczystościom. Przed dworcem kolejowym, na powitanie biskupa zgromadziło się kilka tysięcy wiernych. Ulicami miasta przystrojonymi kwiatami, zielenią i kolorowymi lampionami przewieziono biskupa powozem przed figurę stojącą na skraju miasta, gdzie oczekiwał na niego miejscowy proboszcz, ks. Szramkowski w otoczeniu zakonników, przedstawicieli bractw i cechów z zapalonymi świecami i pochodniami. Po przemówieniu powitalnym proboszcza, ruszył pochód z pieśnią na ustach Kto się w opiekę oddał Najwyższemu. Na trasie pochodu wszystkie okna katolików były oświetlone. Po przybyciu do kościoła farnego i krótkiej adoracji Najświętszego Sakramentu przemówił ks. Biskup, objaśniając cel swego przybycia do Wronek.

Nazajutrz, w niedzielę, o godz. 8, ks. Franciszek Bażyński, proboszcz parafii św. Wojciecha w Poznaniu i syndyk apostolski klasztoru wronieckiego z upoważnienia władz kościelnych dokonał poświęcenia kościoła i obrazów umieszczonych w ołtarzach głównym i bocznych. Po godz. 9 z kościoła parafialnego wyruszyła procesja eucharystyczna do kościoła klasztornego. Prowadził ją ks. F. Bażyński. Najświętszy Sakrament niesiono w monstrancji, którą ofiarowała radczyni L. Kramarkiewiczowa. Punktem kulminacyjnym uroczystości była msza św. pontyfikalna, którą w kościele klasztornym odprawił ks. biskup J. Cybichowski. Kielich mszalny użyty w czasie tej mszy świętej, jak również puszka na komunikanty, były darem małżeństwa Wiktorii i Jana Rymarkiewiczów z Poznania. Informują o tym odpowiednie napisy umieszczone na wspomnianych naczyniach liturgicznych. Po mszy św. biskup poświęcił kamień węgielny pod budujący się klasztor, którego część fundamentów już położono. W uroczystości, oprócz kilku tysięcy wiernych, wzięło udział 17 kapłanów diecezjalnych i 15 zakonnych.

Do najpilniejszych zadań, jakie stanęły przed franciszkanami po przybyciu do Wronek, należała budowa nowego klasztoru, w którym miało się znaleźć mieszkanie dla 12 zakonników, a w przyszłości zamierzali urządzić w nim zakonne studium teologiczne dla kształcenia przyszłych kapłanów. Ofiary na budowę zbierano w Wielkopolsce i na Pomorzu. Do czasu zakończenia budowy klasztoru zakonnicy mieszkali w domu przy ul. Klasztornej nr 6. Pracami budowlanymi kierował o. Urban Raszkiewicz, pierwszy gwardian wroniecki. Przeprowadzono wówczas kapitalny remont kościoła i wzniesiono nowy budynek klasztorny, według projektu Antoniego Krzyżanowskiego. Do nowego, jeszcze niewykończonego klasztoru bracia wprowadzili się w 1870 roku. Prace budowlane zakończono definitywnie w 1875 roku.

Jakby na ironię losu zakończenie budowy klasztoru zbiegło się Kulturkampfem, czyli nową falą prześladowania Kościoła i polskości. Gorliwa działalność duszpasterska zakonników nie podobała się zaborcy. Ostrze nienawiści, podobnie jak to było w przeszłości, ponownie zostało wymierzone w zakony. Klasztor wroniecki został więc zamknięty, a zakonnicy, zaledwie po siedmiu latach obecności w miasteczku, musieli je opuścić. W klasztorze pozostał tylko o. Władysław Mulzoff i schorowany brat Józef Igłowski.

Ojciec Władysław był gorliwym duszpasterzem, rozwijał apostolat trzeźwościowy – za jego czasów przy kościele działało Bractwo Wstrzemięźliwości – w zakrystii zachował się obraz bracki, na którym widnieje napis: „Bractwo Wstrzemięźliwości. Klasztor OO. Reformatów, Wronki 1887”. Postarał się o wymurowanie gzymsu w kościele, odrestaurował elewację kościoła, we wnękach umieścił osiem figur, przełożył dach i wymalował ściany. Ponadto jego staraniem wystawiono solidny mur odgradzający teren klasztorny od strony ul. Obrzyckiej. Zmarł 27 lipca 1890 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym. Po śmierci o. Władysława rezydentem przy kościele wronieckim był o. Odoryk Smulski, a po nim o. Berard Stawowy. W latach 1909 przebywał we Wronkach o. Euzebiusz Stateczny, a od 1910 - 1913 o. Antoni Galikowski.

W 1918 roku, wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości, zaczęło się odradzać również życie zakonne. Na terenie archidiecezji poznańskiej doczekały tego momentu dwa klasztory franciszkańskie, mianowicie w Miejskiej Górce na tzw. Goruszkach i w Osiecznej koło Leszna. Mieszkało w nich zaledwie sześciu zakonników: trzech kapłanów (o. Antoni Galikowski, o. Nilus Gierszewski i o. Florian Grobelny – ten ostatni przebywał legalnie poza klasztorem i pracował jako wikary w parafii Pępowo koło Gostynia) oraz trzech braci zakonnych. Wymienione klasztory należały do zniesionej w 1875 roku przez zaborców Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP. Władze kościelne i zakonne nie uznały tego aktu bezprawia i prowincja istniała nadal w symbolicznej formie. Zakonnicy prowadzili życie na półkonspiracyjne. Kapłani używali habitu tylko na terenie klasztoru, poza nim chodzili w stroju duchowieństwa diecezjalnego, natomiast bracia niekapłani poza klasztorem używali ubrań cywilnych. Na mocy dekretu generała zakonu Antiqua Ordinis Provincia z 17 marca 1923 roku nastąpiło odrodzenie tej prowincji przez przyłączenie do niej tzw. Komisariatu Zależnego św. Jadwigi na Śląsku, do którego należały klasztory w Panewnikach koło Katowic (obecnie dzielnica Katowic), w Rybniku, Wieluniu i Choczu. Odrodzona prowincja liczyła 64 członków; sześciu pochodziło ze „starej” prowincji, pozostali należeli do Komisariatu św. Jadwigi. Odrodzona prowincja nosiła tytuł Niepokalanego Poczęcia NMP w Wielkopolsce. Po wizytacji generalnej przeprowadzonej przez o. Benedykta Wierciocha, generał zakonu, na prośbę braci, dekretem Sacra visitationis canonica z 6 lipca 1929 roku przywrócił prowincji pełnię praw i przywilejów, a w 1932 roku zmieniono tytuł prowincji na Wniebowzięcia NMP (bez dodatku „w Wielkopolsce”), ponieważ w Polsce istniała już prowincja o tej samej nazwie. Była to dawna prowincja bernardyńska z siedzibą prowincjała we Lwowie.

Odrodzona prowincja czuła się na tyle silna, że rozpoczęła starania o objęcie nowych klasztorów. W 1924 roku komisarz prowincjalny, o. Kolumban Sobota, zwrócił się do kardynała Edmunda Dalbora, arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego, prymasa Polski, z prośbą o przekazanie zakonowi klasztoru we Wronkach. Arcybiskup ustosunkował się pozytywnie do tej prośby i pismem z 21 września 1924 roku oddał klasztor franciszkanom z zaleceniem, by urządzili w nim dom rekolekcyjny dla księży i ludzi świeckich. Kilka dni później definitorium prowincji ustaliło skład personalny tej placówki. Stanowiło ją dwóch ojców i dwóch braci zakonnych. Już 17 października 1924 roku przybył do Wronek o. Karol Bik, późniejszy pierwszy przełożony tej placówki zakonnej. Sytuacja, jaką zastał, nie napawała optymizmem, albowiem budynek klasztorny był zajęty przez ludzi świeckich (19 rodzin). Gościny o. Karolowi udzielił na plebanii miejscowy proboszcz. Wbrew wszelkim obawom udało się szybko znaleźć mieszkania dla klasztornych lokatorów i zakonnicy mogli się wprowadzić do swego domu. Uroczyste wprowadzenie franciszkanów do klasztoru wronieckiego odbyło się 26 listopada 1924 roku. Z polecenia władzy kościelnej aktu tego dokonał ksiądz Włodzimierz Sypniewski, dziekan i proboszcz z Ostroroga. Prowincję reprezentował o. komisarz prowincjalny Kolumban Sobota i o. definitor Ludwik Kasperczyk.

Franciszkanie z klasztoru wronieckiego oddawali się pracy duszpasterskiej w kościele klasztornym i okolicznych parafiach, głosili rekolekcje i misje ludowe, równocześnie remontowali zespół kościelno - klasztorny. Za zgodą kurii metropolitalnej w Poznaniu urządzono w klasztorze Niższe Seminarium Duchowne, czyli Kolegium Serafickie, które miało kształcić w zakresie szkoły średniej przyszłych kapłanów franciszkańskich. Otwarcie szkoły nastąpiło w 1925 roku. Na początku uczyło się w niej 31 uczniów, w 1930 roku było ich już 50. Kolegium Serafickie gościło w klasztorze wronieckim do 1931 roku. Następnie zostało przeniesione do Kobylina, a na jego miejsce zorganizowano studium teologiczne, które było częścią zakonnego seminarium duchownego. Działało ono do 1939 roku i wykształciło około 50 kapłanów zakonnych, którzy oddali nieocenione usługi Kościołowi w Polsce.

Klasztor franciszkanów we Wronkach, w znacznym stopniu dzięki mieszczącemu się w jego murach seminarium, był żywym i prężnym ośrodkiem nie tylko życia religijnego, ale także kulturalnego i społecznego, otwarty i wrażliwy nie tylko na potrzeby religijne mieszkańców miasteczka i okolicy.

Seminarium miało także własną orkiestrę, założoną w 1934 roku przez o. Bernarda Jańskiego, do której należeli prawie wszyscy klerycy. Orkiestra występowała na uroczystościach kościelnych i zakonnych (odpust Porcjunkuli, uroczystość św. Franciszka z Asyżu, św. Antoniego z Padwy, Boże Ciało, Boże Narodzenie), a także w czasie świeckich akademii urządzanych z okazji uroczystości państwowych. Orkiestra występowała nie tylko we Wronkach, ale również w okolicznych miasteczkach i wioskach, takich jak Ostroróg, Obrzycko, Biezdrowo i inne. Za pieniądze uzyskane z koncertów (niektóre występy były opłacane) kupowano instrumenty muzyczne, a przede wszystkim spłacono koszta budowy nowego instrumentu organowego w kościele klasztornym; instrument wykonała firma organmistrzowska pana Kaczmarka z Wronek.

Repertuar muzyczny orkiestry był bardzo bogaty i urozmaicony. Przeważały oczywiście utwory religijne, ale sięgano także do tematyki świeckiej, na przykład na akademii urządzonej z okazji 25 - lecia kapłaństwa o. Antoniego Galikowskiego, na której był obecny m.in. przyjaciel jubilata, profesor Uniwersytetu Poznańskiego, Michał Sobeski, wykonano uwerturę z opery Wesele Figara. Wykonywano także utwory W. A. Mozarta, F. Händla, F. Schuberta, A. Holzmanna, J. Brahmsa, G. Metella, E. Griega i innych.

Poprzez liczne koncerty orkiestra przyczyniła się nie tylko do uświetniania uroczystości kościelnych, zakonnych i świeckich, ale także do pogłębienia i poszerzenia kultury muzycznej samych kleryków oraz świeckich słuchaczy. Kleryk Stanisław Kałuża dyrygował orkiestrą Korpusu Straży Więziennej. Pod wpływem orkiestry seminarium franciszkańskiego zorganizowali własną orkiestrę klerycy seminarium Księży Misjonarzy Świętej Rodziny w Bąblinie k. Obornik Wielkopolskich.

W czasie II wojny światowej klasztor wroniecki poniósł duże straty materialne i personalne. Niemcy zrabowali dwa dzwony, które zostały wywiezione w głąb Rzeszy i tam przetopione na sprzęt wojenny (czołgi, armaty), zrabowano niektóre naczynia liturgiczne z zakrystii, częściowemu zniszczeniu uległa biblioteka klasztorna i seminaryjna oraz sprzęt domowy. Miejscowi Niemcy zniszczyli dwie figury Matki Bożej z Dzieciątkiem na ręku. Pierwsza z nich stała w pobliżu przystani wioślarskiej nad rzeką Wartą, w otoczeniu bujnej zieleni, druga zaś była usytuowana na wysokiej kolumnie z piaskowca na placu przykościelnym. Zakrystian br. Adjut Kahnert zdjął orła z ołtarza Matki Bożej Częstochowskiej i ukrył go za ołtarzem głównym, przewidując, że Niemcy mogą go zniszczyć. Dzięki temu orzeł ocalał i po wojnie wrócił na swoje miejsce. Również budynki klasztorne i gospodarcze znacznie ucierpiały. W czasie wysadzania mostu na Warcie zniszczeniu uległa część dachu na kościele, Niemcy rozebrali mur łączący plac przed kościołem i ogród klasztorny; w walkach o miasto w 1945 roku radziecki granat spowodował dość dużą wyrwę w budynku klasztornym na pierwszym piętrze.

Niemieckie władze okupacyjne były wrogo nastawione do miejscowych franciszkanów. Od pierwszych dni wojny byli poddawani uciążliwym represjom i restrykcjom. Codziennie dwóch braci musiało się zgłaszać na posterunek policji, gdzie ich następnie trzymano całymi godzinami w charakterze zakładników. Policja raz po raz wpadała do klasztoru na inspekcje, zwłaszcza podziemi kościoła, gdyż tam spodziewano się znaleźć ukrytą broń lub radio, którego posiadanie i słuchanie było stanowczo zakazane. Pomimo tych szykan i niepewności jutra starano się prowadzić w klasztorze normalne życie zakonne. Odbywały się także wykłady dla kleryków. Nie trwało to jednali zbyt długo. Z powodu coraz większego zainteresowania się klasztorem przez gestapo, zwłaszcza klerykami, pod koniec listopada 1939 roku podjęto decyzją o wysłaniu ich do domów rodzinnych, gdzie mieli czekać na dalsze dyspozycje. W klasztorze pozostali: gwardian o. Innocenty Glensk, o. Piotr Szymczak, o. Idzi Tic, br. Adjut Kahnert, zakrystian, i br. Czesław Sobota, krawiec.

Władze hitlerowskie już w październiku 1939 roku wydały pewne restrykcje odnośnie do nabożeństw odprawianych w kościele klasztornym. Samo uczęszczanie do kościoła było przez Niemców uważane za demonstrowanie przywiązania do polskości. Zakazano więc odprawiania codziennych mszy świętych, jedynie w niedzielę można było odprawić dwie msze, o godz. 9 i 11. Poza tymi godzinami kościół musiał być zamknięty. Był stanowczy zakaz odprawiania nabożeństw wieczornych, głoszenia kazań po polsku i śpiewania polskich pieśni, zwłaszcza Boże, coś Polskę.

Kilku braci ze wspólnoty wronieckiej znalazło się w hitlerowskich obozach koncentracyjnych. Byli to:

1.   br. Adjut Kahnert, aresztowany we Wronkach 7 października 1941 roku, przebywał w Forcie VII w Poznaniu i Buchenwaldzie;

2.   br. Czesław Sobota, aresztowany we Wronkach 13 sierpnia 1940 roku, przebywał w Forcie VII w Poznaniu i Buchenwaldzie;

3.   o. Piotr Szymczak, aresztowany we Wronkach 13 sierpnia 1940 roku, przebywał w Forcie VII w Poznaniu, Buchenwaldzie i Dachau;

4.   o. Idzi Tic, aresztowany we Wronkach 13 sierpnia 1940 roku, przebywał w Forcie VII w Poznaniu, Buchenwaldzie i Dachau43.

Po usunięciu zakonników Niemcy urządzili w klasztorze szpital wojskowy.

Po zakończeniu działań wojennych franciszkanie w osobach o. Innocentego Glenska i o. Romualda Warzechy wrócili do klasztoru wronieckiego i rozpoczęli odbudowywać życie zakonne i usuwać zniszczenia materialne. Z ważniejszych dokonań w tym zakresie należy wymienić sprawienie nowych witraży do kościoła (wykonał Stanisław Powalisz), polichromię na sklepieniu świątyni (dzieło Mariana Schwartza) i nową posadzkę.

Przez krótki czas w murach wronieckiego klasztoru funkcjonowało zakonne studium teologiczne. Potem budynek klasztorny zajęło Wojsko Polskie, a po jego odejściu wprowadził się internat dla młodzieży Technikum Spożywczego. Po wybudowaniu internatu na opuszczone miejsce wprowadził się Państwowy Dom Dziecka, który znajdował się tam do 1991 roku.

W związku z utworzeniem w 1991 roku nowej prowincji zakonnej pod wezwaniem świętego Franciszka z Asyżu w klasztorze wronieckim utworzono Wyższe Seminarium Duchowne. Pierwsza inauguracja roku akademickiego miała miejsce we wrześniu 1991 roku.